Het is weer maandagochtend. Papa poetst nog op de valreep de kleuter zijn tanden voordat we richting school vertrekken. Zus intens verdriet over iets met haar pop. Het poppenstoeltje was bij nader inzien toch verkeerd op de fiets gemonteerd gistermiddag. En dan tussen het huilen door gooit ze haar armen theatraal in de lucht en roept snikkend uit:`en nu moet ik ook nog die stomme helm op waardoor ik geen hoge staart meer kan!` Ik maak snel en met weinig woorden (dit keer lukt dat me eindelijk eens) een soort van vlecht. Het enige vindbare elastiekje in huis, leidt- samen met mijn gejaagdheid- tot een wirwar van haren gewikkeld om de minuscule steentjes van het elastiekje. Wie bedenkt eigenlijk zo`n onpraktisch iets voor kinderen, maar dat terzijde. De schaar moet er zelfs aan te pas komen. De oudste zus roept:`niet haasten, dan gaat alles juist fout, zie je wel!` De bel gaat. Het is de loodgieter (timing) en de chaos is compleet. Enkele lange lange minuten later. Eindelijk. We zijn klaar voor vertrek. Papa heeft de kleuter in zijn fietsstoel gezet. Fijn, dat scheelt weer! Ik check nog even of de schoenen niet verkeerd om zitten. Van ervaring leert men. Vervolgens spring ik zelf ook op de fiets en de zussen rijden achter mij aan. Achter me hoor ik:` hmmmmbbb-hmmmmbbbb. Ik: `wat zeg je? Praat maar met woorden, dan begrijp ik je beter`. ` Hmmmbbb!` Vast weer één van z`n raadspelletjes. Zus huilt onderweg nog harder om pop. Want die besloot om bij de tweede bocht een voorwaartse salto te maken, inclusief het poppenstoeltje. (enkel de pop gelukkig) En zo fietsen we gestaag door. Ik adem in en tracht positief en kalm te blijven. Gelukkig regent het niet. En weer hoor ik: ` hmmmbbb-hmmmmbbb` En ik roep wanhopig maar vrolijk uit: ` jaaaaa, dit is het liedje - olifantje in het bos!`. - Hmmmmbbb!! Hhhhmmmmmmbbbbb! School komt in zicht en de gevreesde bel gaat af. Oudste zus schiet in de paniekmodus. Oké, en ik zelf ook lichtelijk. Verhitte discussie tussen de zussen wie als eerste bij het hek wordt afgezet. Ik draai me resoluut en zichtbaar geïrriteerd om en dat helpt voor deze ene keer. Snel zetten we de oudste zus af met een dikke kus. Ik adem weer eens diep in en we vervolgen onze weg richting het kleuterplein. Bij het fietsenhok komen we tot de ontdekking dat pop nogal vast zit in haar stoel. Ik haal haar er ietwat hardhandig uit. Maar ze had waarschijnlijk toch al een hersenschudding na die salto. We- of eigenlijk ik-lopen bezweet de school in. Ik signaleer pratende en ontspannend ogende grote en kleine mensen om me heen, lachend met elkaar en vooral niet bezweet. Jongste dochter geeft me een dikke knuffel en zegt:‘ sorry mama, ik ben gewoon zo moe’. Ik zeg:`het geeft niet en met pop komt het goed. Veel plezier vandaag lieverd en tot vanmiddag!` Tot slot loop ik met de kleuter richting zijn klas. Alle niet bezwete mensen zijn al weg en de juf zit al klaar voor de start in de kring. Ik zeg: `Ga maar lekker naar binnen. Ik zwaai naar jou bij het raam`. `Hmmmmbbbbbb-hmmmmmmmmmmmmbbbbbbb!!!?` En dan- op dat moment- net wanneer er een juf langsloopt- kom ik tot een helder inzicht. Zijn mond zit namelijk nog vol tandpasta! Nadat we naar een wasbak zijn gerend en na een extra dikke knuffel, rent hij de klas in en zwaait me vrolijk uit. Ik denk dat hij het me niet al te zeer kwalijk neemt. Of er inmiddels aan is gewend, dat kan natuurlijk ook;-) En juffen zijn ook gewoon maar mensen- met kinderen- op maandagochtend. Die heel heel misschien zelfs weleens verhit binnenkomen na die gevreesde bel. Toch? Daar hou ik mij aan vast!