Speelgoed- en vogelgeluiden Toen ik 7 jaar geleden moeder mocht worden van mijn oudste kind, was zoals voor iedere ouder alles nog helemaal nieuw. Zo ook de wereld van het speelgoed. Van lieve mensen om ons heen kregen we leuke felle speelgoedjes met doordringende alarmbellen en spectaculaire lichtshows. Die dingen gingen vaak vanzelf af met een nogal schril geluid- zomaar spontaan soms zelfs- waardoor ik me werkelijk rot schrok. En met mij-ook mijn jonge dochter. Bij zo`n spontaan geluid draaide ze van schrik 6 rondjes om haar as. Weg speelmoment- weg voedingsmoment… Nu was voor haar (en minstens voor mij) een eerste fietsritje ook vrij overweldigend. Waar ik voor vertrek een romantisch beeld in mijn hoofd had van een rustgevende fietstocht door de natuur met een rugzak vol lekkere hapjes voor haar en mezelf- resulteerde dit in een ware catastrofe. Met een krijsend kind voorop (en dat zeer lang) was er geen plek meer voor mijn gedachten en geen plek meer voor het geluid van de vogels. Toen ik besloot haar uit de fiets te halen, kreeg ik haar er daarna met geen mogelijkheid meer in. Na 2 uur kwamen we beiden oververhit weer thuis. Zo ook de eerste vliegtuigervaring waar ik hoogzwanger van de tweede nog net in een stoel paste, inclusief bagage, want ja….daar was geen plek meer voor omdat we zo laat binnen waren door een bepaalde reden. De Spaanse oudere meneer naast ons in het vliegtuig was erg onder de indruk van haar temperament en uithoudingsvermogen. Verder wijd ik daar nu niet verder over uit. Je kunt je er vast iets bij voorstellen. We gaan sindsdien alleen nog maar naar Zeeland. De kinderwagen dan…..ook geen succes. Na wat inleeswerk had ik de oplossing in de vorm van een draagdoek…dacht ik. Niet dus. Het was een ware worsteling. Dus, na dit alles bleek dat ik met zo`n lief klein mensje overduidelijk een en ander binnen mijn verwachtingspatroon moest bijstellen. Het was vrij duidelijk dat plotseling lawaai en plotselinge gebeurtenissen, haar geen goed deden. Mij en haar vader trouwens ook niet…dat zegt vast wat. Dus na een zoektocht hoe om te gaan met deze gevoeligheden, kwam ik via een omweg terecht in de wondere wereld van het houten speelgoed, het sensomotorische speelgoed en veelal duurzame speelgoed. Iets waar ik zelf heel enthousiast van werd en word. Waar mijn dochter zich rustig over kon verwonderen in haar eigen tempo en wat ook nog eens mooier in je interieur past. Win-win-win! Daarnaast was een andere benadering -eentje die niet uit de kant en klare boekjes komt- minstens net zo belangrijk- maar daarover een andere keer meer. Overigens, bij mijn laatste wandeling samen door het bos praatte ik teveel volgens mijn dochter en moest ik mijn mond dichthouden omdat ze anders het geluid van de vogels niet kon horen. Tja… zo zie je maar, als ik dat toen wist;-)